امروزه در کشورهای اروپایی از ترکیبات تزریقی متعددی جهت رفع چروک یا افزایش حجم اعضای بدن استفاده می‌شود که متاسفانه در جامعه ما اطلاعات محدودی در این باره وجود دارد. به اختصار باید گفت که این نوع ترکیبات به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند.
معروف ترین این ترکیبات، ترکیبات فلج کننده هستند که با فلج کردن عضلات پیشانی یا دور چشم، اسپاسم و گرفتگی آن ناحیه را رفع می‌کنند و مانع از انقباض عضلات می‌شوند، بنابراین باعث رفع چروک و گاه بالا بردن ابروها می‌شوند و طول اثرشان بین ۳ تا ۶ ماه می‌باشد.
بوتاکس نام اختصاری سم بوتولیسم است. تزریق مقدار کمی از این ماده بطور مستقیم در ماهیچه فعالیت آن را کم کرده و خطوطی را که نتیجه پرکاری آن روی صورت به وجود می‌آید از بین می‌برد در نتیجه صورت جوان تر و شاداب تر به نظر می‌رسد. یک روش سریع و نسبتا غیر تهاجمی است.
برای درمان چروکهای پیشانی و کنار چشم ها (در مناطقی که حرکت عضلانی ضروری نیست) می‌توان از بوتاکس استفاده کرد تا از پیشرفت و ایجاد چروکها جلوگیری شود.
هم اکنون بوتاکس در آمریکا روشی است که بیشترین استفاده را از نظر زیباسازی صورت دارد و هنرپیشه‌های هالیوودی بیشترین مصرف کنندگان این ماده هستند.
ترکیبات پُرکننده نوع دیگر ترکیبات تزریقی هستند که جهت رفع چروک یا افزایش حجم اعضای بدن استفاده می‌شود.
ترکیبات پر کننده با پرکردن شیارها، باعث پرشدن چروک ها مثل پرکردن خط خنده، رفع لاغری دست و صورت، گودی زیر چشم ها، افزایش حجم لب، گونه، چانه و نیز اندام (سینه و...) می‌شوند. این ترکیبات حتی برای پر کردن فرورفتگی‌های ضایعاتی چون سالک و... و نیز تغییرات محدود در حالت بینی کاربرد دارند.
ترکیبات پرکننده به دو نوع موقت و دائم تقسیم می‌شوند. البته نوع ژل دائم (پلی اکریل آمید) خود دارای انواع مختلفی می‌باشد و مطالعات و تحقیقات متعدد بر روی برخی انواع آن در اروپا طی سی سال گذشته نشان داده که نه تنها هیچ گونه حساسیت، سرطان زایی، مسمومیت و... با آن وجود ندارد، بلکه غیرقابل جذب و تجزیه بودن، تطابق کامل با بافت پیوندی بدن و یکنواختی کامل آن نیز به اثبات رسیده است.
ژل ها ترکیباتی هستند که چروکهای عمیق و گودی‌ها را پر کرده و از آنها برای برجسته کردن گونه و لب استفاده می‌شود. اثر این ژل‌ها، بین ۶ ماه تا ۶ سال می‌باشد.
ژل‌های موقت بین ۶ تا ۱۸ ماه و ژل‌های دائم حداقل تا ۶ سال ماندگاری دارند. ژل‌های موقت مثل کلاژن ها و هیالورونیک اسیدها بوده و اسامی مختلفی مانند ژوودرم، روفیلان، رستیلن، ماتریدکس و... دارند.
ژل های دائم در اصل همیشگی بوده، اما چون بعد از گذشت ۵ تا ۶ سال کوچک‌تر شده و بافت‌های بدن نیز تحلیل می‌روند، ماندگاری آنها را باید بین ۵ تا ۱۰ سال در نظر گرفت. امروزه ژل‌های دائم به طور عمده شامل پلی اکریل آمید و پلی متیل متاکریلات می‌باشند.
تفاوت بین ژل‌های پاژ و اکرامید چیست؟
تفاوت بین ژل‌های دائم پاژ و اکرامید - ایجاد عوارضی همچون حساسیت نسبت به نوع آکرامید خیلی کم‌تر می‌باشد و با توجه به اینکه فرمول هر دو ژل دارای ماندگاری یکسانی می‌باشد، تفاوت عمده در میزان درجه خلوص و مواد افزودنی به ژل پاژ و بسته بندی و تکنولوژی تولید آنهاست و ژل پاژ برای جاهای ظریف مانند لب و خط خنده مناسب نمی‌باشد.
