همان طور که در مطلب «گِرَفت در کاشت مو چیست» شرح شد، اگر با ذره بین و به دقت به موهای جلو و یا پشت سر نگاه کنید متوجه می‌شوید که تعدادی از موها به صورت تک شاخه، تعدادی به صورت دو شاخه، تعدادی به صورت سه شاخه و بعضا تعدادی نیز به صورت چهار شاخه از پوست خارج شده اند. به هر یک از این دسته‌های یک تا چهار تایی، گرفت مو گفته می‌شود؛ یعنی هر گرفت عبارتست از یک یا چند پیاز مو که ساقه‌ی آنها از یک نقطه از پوست خارج شده‌اند. برای بدست آوردن تعداد تار مو، بایستی تعداد گرفت را بسته به چگونگی توزیع آنها در پوست سر، در اعداد ۳/۲ ، ۴/۲ و یا ۵/۲ ضرب نمود.
به دست آوردن قطعه هایی از پوست که حاوی گرفت مو می باشد، نیاز به روشی دقیق و در عین حال سریع دارد.
امروزه روش برداشت گرفت توسط دستگاه پانچ، هم چنان از روش های رایج می باشد، اما مشکلات استفاده از پانچ دستی یا برقی، باعث شده که جراحان استفاده از گرفت‌های حاصل از برش قطعه قطعه نوار پوست را ترک نکنند.
روش برش نوار پوست نسبت به استفاده از پانچ، حتی پانچ مکانیکی، کمی سریعتر است و مسائل جانبی کمتری دارد، از قبیل پخش شدن تکه های خون در زمان استفاده از پانچ مکانیکی. این مسأله زمانی بیشتر واضح شد که خطر انتقال بیماری ایدز توسط خون آلوده ابعاد گسترده تری نسبت به قبل به خود گرفت.
از اوایل دهه 1980، روش برش گرفت های کوچک 4 میلیمتری با مقطع مربعی شکل متداول گردید. با این حال، این گرفت‌ها گاهی تا هشت عدد مو در خود داشتند و کار با برش های بزرگ، حاصل کاشت مو را شبیه «کاکل» می‌کرد.
کارلوس اویبل در برزیل و درمانگاه موزر در وین، تعداد گرفت های به دست آمده از برش پوست را بیشتر کردند و در مقابل، تعداد موهای موجود در هر گرفت را تا ۳ یا ۴ مو کاهش دادند و این گرفت ها را در شکافهایی که با تیغ ۱۱ میلیمتری ایجاد می شد می کاشتند.
موفقیت و پذیرش عمومی روش مینی گرفت و میکروگرفت، در نهایت باعث ایجاد اشتیاق عمومی به این روش برای کاهش آلوپسی، و استفاده از پانچ با قطع 4 میلیمتر شد. در نهایت تکنیکی به منصه ظهور رسید که هم ایمن بود و هم نسبتا آسان بود و نتایجی را به وجود می‌آورد که در آن هم بیماران و هم جراحان راضی بودند. تنها نقطه ي آزار دهنده ي این روش، نیاز به نفر-ساعت زیادی بود که برای برش و پیوند 1000 گرفت کوچک لازم بود. جراح کاشت مو، فقط 1 تا 2 ساعت وقت برای بیمار صرف می کرد و بیشتر کار، روندی تکراری بود که باید توسط دستیارهای جراحی آموزش دیده انجام می شد.
هنگامی که دکتر ویلیام راسمن از لس آنجلس در بعضی موارد تعداد گرفت های به دست آمده از نوار پوستی را به بیش از 3000 مینی گرافت افزایش داد (به این معنی که تعداد موها در هر گرفت کمتر شد، اما تعداد گرفت ها بیشتر شد)، نفر-ساعت لازم برای کل عمل جراحی افزایش بیشتری یافت. چنین رهیافتی، نیاز به یک جراح و گاهی تا ۱۰ دستیار داشت تا بتوانند ۸۰ نفر-ساعت برای یک عمل کاشت مو صرف نمایند.
برای سرعت بخشیدن به تولید گرفت های کوچک، چاقوی چند تیغه برای برش نوارهای پوست ابداع شد که گاه تا 10 تیغه موازی داشت. این تیغه ها می توانستند با فاصله ۱ میلی متر از هم قرار بگیرند، اما نیاز به مهارت بیشتر و دقت کافی در زمان استفاده داشتند و این خود لازم می نمود که دستیاران، آموزش بیشتری دیده باشند. اما با توجه به کمتر شدن نفر-ساعت، می توانست در کاهش هزینه کاشت مو اثر داشته باشد.
بدین ترتیب، دستگاه های برش اتوماتیک توسط Boudjema در فرانسه در سال 1992 و دکتر Tony Maugubat در ایالات متحده آمریکا در سال 1996 طراحی و ساخته شدند.
