دامنه تحقیقات علمی در روش های مختلف بازیابی و ترمیم مو، تا به حال تاریخ پر فراز و نشیبی داشته است. از زمانی که پیوند موی طبیعی به روش «پانچ» انجام می گرفت، تا امروز که پزشکان پوست و مو تکنیک های پیوند موی فولیکولار را آموخته اند، پیشرفت ها و تغییرات متنوعی را تجربه شده است.
مروری بر تکنیک های ترمیم و کاشت مو - پیشینه تاریخی
به نظر می رسد که ریزش مو به علت بیماری، زخم و به خصوص آلوپسی آندروژنتیک، مدت های مدیدی است که انسان ها را دچار مشکل کرده است. روشهایی که برای بازیابی مو در نوشته های باستانی مصر (متعلق به ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد) یافت شده است، نشانه ي قدمت تلاش ها در این زمینه است.
امروزه روش های جراحی پیوند و کاشت مو، حاصل تلاش و تحقیقات متخصص پوست آمریکایی به نام Norman Orentreich است که در اوایل دهه 1950 به جهانیان معرفی شد. البته اصل روش، در واقع بسیار قدیمی تر از این بود و متخصصان پوست ژاپنی مانند ساسگاوا، اوکودا، تامورا، و فوجیتا از تکه های کوچک پوست که فولیکول های مو را در بر داشتند، برای اصلاح زخم ها و آلوپسی ها استفاده کردند. معلوم نیست که آیا آنها از این روش ها برای اصلاح آلوپسی آندروژنیک نیز استفاده کردند یا خیر، حتی اگر این طور هم باشد، قطعا در مقالات و نوشته های پزشکی آن را ذکر نکرده اند. حتی در صورت انتشارات آنها، که به زبان ژاپنی بوده اند، چندین دهه از تیررس چشم غربیها پنهان بوده است.
Orentreich در حالی که مشغول تحقیق در مورد ناحیه های مختلف دهنده ي فولیکول (مانند پشت سر) و ناحیه های مختلف گیرنده ي فولیکول (مانند ناحیه طاس جلوی سر) این تکنیک ها را احیا نمود.
گفته ها به سرعت در مورد این روش فوق العاده جدید منتشر شد و او به زودی شاگردان بسیاری در آمریکا و اروپا را تربیت کرد. تا سال 1970، تکنیک شناخته شده به عنوان «پیوند پانچ» توسط تعداد کمی از متخصصان در بسیاری از کشورهای جهان به کار می رفت.
روش پیوند پانچ 4.0 میلیمتری Orentreich که روش اولیه او بود تا سال 1975 باقی ماند، هر چند بعضی از جراحان در آن زمان از پیوندهای کوچکتری استفاده می کردند. استفاده از پیوند های کوچکتر پانچ، مطمئناً برای بسیاری از پزشکان مطلوب بود، اما این پیوند های کوچک، هنگام برش با پانچ بیوپسی کیفیتی نامناسب داشتند و مانند واحدهای بزرگتر، خوش دست نبودند. همه گیر شدن پیوند پانچ به این معنی بود که دسته ي بزرگی از بیماران با ظاهری «عروسکی» و غیر طبیعی دیده می شدند.
به راستی می توان گفت که واقعا شگفت آور بود که کار دکتر هاجیوم تامورا ژاپنی در این زمینه شناخته شده نبود. در این جا ترجمه ی بخشی از یک مقاله ی او را که در سال 1943 نوشت و در مجله پوست و مو ژاپن در اوایل جنگ جهانی منتشر شد می آوریم.
از سال 1937 تا به حال این روش را بر روی در 136 فرد که بیماری های پوستی از جمله آتریکاوولووا، هیپوتیروسیوز و آلوپسی سایکوتیک داشتند مورد آزمایش قرار دادم و در نهایت تایید شد که پیوند موهای زنده امکان پذیر است ...
ادامه دارد...
